Esencia de margarita (I)
He decidido arriesgarme al batacazo, y experimentar un poco a lo radical para mostraros en una serie la vida de una margarita (o algo parecido), desde que nace hasta que nos muestra su esencia... Os anticipo que algunos tratamientos son un pelo arriesgados, y vuestra opinión es muy importante para mí.
Pues ahí vamos. En nuestro primer encuentro, Daisy (margarita, en Inglés) estaba encerrada en sí misma, no sabemos si por miedo a abrirse al exterior o por simple pereza... Aun así, los pétalos con que cubría su rostro nos anticipaban de alguna manera la belleza que nos escondía...
Egipt. W drodze do Łaźni Kleopatry.
Dawno nie pisałam, i jeszcze nie mogę się za bardzo do tego zabrać bo primo: moje problemy nie mijają i nie wiadomo kiedy miną, secundo, koniec roku się zbliża i pisanie teczki na dyplomowanego wisi nade mną niby miecz Damoklesa, więc roboty mam na 48 godzin na dobę. A po tertio pogięło mnie dzisiaj i z karkiem przekrzywionym trudno usiedzieć, ale się stęskniłam, i nawet o dziwo ktoś tu zagląda. Dla tego pisać za dużo nie będę, ale zdjęcia wrzucę.
Z drogi, która prowadziła od wyroczni Siwa, biegła obok świątyni Amona (mocno nadgryzionej zębem czasu), do Łaźni Kleopatry. Drogi, która przebiega ponad setkami lat, upływającymi jak nurt rzeki, tylko, że ciszej, konsekwentniej i jeszcze bardziej nieubłaganie...
Sin timidez...
Pues nada, animada por los comentarios de algún enemigo de los recortes (no va con segundas, ya sabéis que yo soy un ácrata, jajaja), nuestra lida amiguita decidió asomarse al visor, ya sin timidez, para mostrarnos toda su belleza. Espero que os guste
Esperando visita
Tirando de archivo, recuerdo que os mostré esta linda señorita vista desde arriba... ahora os la muestro tal y como la vi cuando, no podía ser de otra forma, me arrodillé ante ella, y me di cuenta de que estaba esperando "la visita del bichito", jajaja.
No termino de verle nada especial, pero tiene un aire de "a medio hacer" que me intriga, y me gusta recorrer la textura de las hojas. Espero que os guste.
1.300 metros de alfombra
Un año sin fumar.
100 años de Gran Vía.
1.300 metros de Alfombra.
A veces me entran unas ganas de fumar, aunque sólo sea para apagar la colilla....
Buen Fin de Semana a todos.
Egipt. Wyrocznia prawdę ci powie...
Wyruszamy do Aghurmi. Ten sam powożący chłopiec, inny osiołek. Wczorajszy okulał. Powiedziałam, że wynajmiemy inny wózek, jeśli nie zmieni biednego zwierzaka. Zmienił. Jednak okazuje się, że jestem marudną turystką, bo nie pozwalam dźgać tego kłapoucha grubym kijem. Taki tu zwyczaj popędzania. Jestem zła widząc krew na siwej sierści. Bardzo zła. Od tego momentu jedziemy wolno, ale to nic, przecież nigdzie nam się nie śpieszy. Piaszczysta droga prowadzi przez gęste palmowe gaje. Siwa to daktylowe zagłębie. W sklepikach można kupić te spreparowane, nadziewane migdałami i słodkie owoce. Wzdłuż drogi latarnie, wszędzie, nawet poza wioskami oazy. Są fantazyjnie powyginane. Przypominają mi bajki Miyazakiego. I zapewne gdy zapada zmrok, w ich świetle pojawia się jakiś tutejszy, egipski Totoro. Na szczęście nie padają tu deszcze jak w Japonii i nie musi mieć liścia zamiast parasolki. Palma kiepsko by się do tego nadawała. Jestem nimi zauroczona i żałuje, że nie zobaczymy ich nocą.
Docieramy do wzgórza na którym znajdują się ruiny pierwszej ufortyfikowanej osady. Musimy kupić bilet i wytargować naszą legitymacyjną zniżkę, które obowiązują w całym Egipcie do wszelkich zabytków pozostających pod kuratelą państwa. Nie zjednuje to nam sympatii. Trudno. Muszę pilnować naszych finansów. Idziemy jedyną ścieżką pod górę. Jest tylko jedno wejście, jedna brama, a w środku pozostałości po jednej studni, dzięki której można było się tu bronić wiele dni. Towarzyszy nam duch Aleksandra Wielkiego, niegdyś przybywający tu na spotkanie z wyrocznią Amona. Wielki Aleksander, zapewne skrzętnie ukrywający w zakamarkach swojej duszy tego małego, nieutulonego i być może zalęknionego Aleksandra, pragnął utwierdzić się w swojej potędze, boskości, a zarazem udowodnić światu, że jest synem samego Zeusa. Czy mu się to udało? Nie wiadomo, ale coś sprawiło, że chciał zostać pochowany tu, w pobliżu wyroczni.
Egipt. Wieczorem w oazie Siwa... cz2
...tańczą palmy
szeleszczą
powiewają wielkimi wachlarzami liści
muszla mojego serca powtarza
jazgot piany roztrącona srebrno
— gaśnie
tonę w egzotyce moich
osobnych słońcem
prześwietlonych myśli...
(Halina Poświatowska)
I jeszcze czasem zastanawiam się czy to było, czy nie jest wyobrażeniem jedynie... Czy wówczas śniłyśmy, czy teraz zasnęłyśmy i obudzić się nie możemy... Tylko słonce jak co dzień stacza się w niebyt... Niezmiennie...
Subscribe to:
Posts (Atom)