Słuchamy informacji, Al Jazeera, TVN, TVP... Słuchamy i ogarnia nas przerażenie...
Jak wiele potrzeba było tragedii, bólu i cierpienia, żeby Abdo Abdel Hameed stał się 17 stycznia 2011 roku żywą pochodnią?... Pochodnią od której zapalił się cały kraj...
Jutro na ulicach znajdzie się ponad milion Egipcjan, a naprzeciw, ponownie, stanie policja. Protestujący mówią, że czekają już na nich wspierający Mubaraka snajperzy. Wiedzą o tym, ale gotowi są na śmierć, za godność kraju i ich własną, za chleb dla dzieci i pracę, za możliwość życia z podniesionym czołem. Bo za nimi nie ma już nic, a do wygrania jest wszystko. Staną raz jeszcze i zginą jeśli będzie trzeba.
To państwo, tak gościnne do niedawna, aresztuje kolejnych dziennikarzy, zabiera kamery, zakazuje utrwalać i pokazywać światu to, co dla Egiptu teraz najważniejsze. Telefony milczą, internet zamarł, zatrzymano pociągi, by odciąć serce, jakim jest Kair, od tego pochłoniętego gorączką organizmu. Zamknąć jeszcze raz usta krzyczącego narodu.
W stolicy nie ma już chleba, nawet najdroższego, nie ma lekarstw, ulice wypełniają emocje i nadzieja na lepsze, nawet okupione egipska krwią. Bo za chleb powszedni dziś płaci się tam życiem.
